Renovations

Renovaties

Renovations

Ja, ik weet het, het is weer lang geleden! Ondertussen heb ik een nieuwe job en zijn de renovaties weer begonnen. Onder al dat lawaai en druk gedoe blijven Bruja en Miguel er relatief kalm onder.  Ze zitten zoveel mogelijk buiten, uit het stof en lawaai. Bruja wil toch liever hare zetel want zij staat als enige te vechten met de veranda- of vliegendeur. Mig geniet van het nieuwe hondenverblijf buiten. Tom heeft een stalletje aangepast voor hen. Hondenluik in, onderstel van een oude zetel en een drinkkom, meer had Miguel niet nodig. Tegenwoordig moeten we hem daar meer gaan zoeken dan in de zetel. Miguel is kloeker aan het worden. Samen met Bruja komt hij tijdens etenstijd eens snuffelen aan tafelen. Dat deed hij anders niet. Ook bij het geven van eten blijft hij staan aan de drinkbak. Bij elke toenadering ging hij eerder op een andere plaats staan. Naar de fretten toe heeft hij een positieve ingesteldheid. Bubu krijgt elke dag 2x medicatie. Als Mig ziet dat het medicatietijd is, spurt hij van de zetel naar de kooi, met zijn staart op het hoogste punt. Met het deurtje open van de kooi stopt hij zijn hele snuit in de kooi. Hij ruikt vooral aan de dekens en als het kan aan een fret zijn poep. Als Bubu zijn medicatie aan’t oplekken is, komt Mig speciaal onder mijn arm piepen om toch maar zeker te ruiken wie er zit. Als het eventjes duurt, stretcht hij ondertussen zich uit. Maar als ik Bubu terug wil in de kooi zetten, veert Miguel al kwispelend weer recht want hij kan weer snuiten in de kooi. Als ik een rechtstreekse confrontatie tussen hen doe, gaat Mig achteruit, maar behoudt zijn nieuwsgierigheid. Heerlijk gedrag vertoont hij! Gisteren werden Mig’s tanden ‘gerenoveerd’. Maar bij de dierenartsenpraktijk liep het mis. Toen ik de autokoffer opendeed om Miguel uitlaten, was hij zo snel en de lijn zo onbereikbaar, dat hij los de drukke steenweg opliep! Ik weet dat je eigen paniek onder controle moet houden en hem niet mag achternalopen…maar als je geliefde hond ziet weglopen, richting de steenweg waar auto’s aan 90km/uur doorsjeesen.. DAN REN JE ZO SNEL MOGELIJK NAAR HEM TOE! Natuurlijk schrok Mig van mijn reactie,… heel snel liep ik de andere kant op, de praktijk binnen en riep: “Mijn hond is los” waarop iedereen aan kwam rennen. Mig bleef bij mij in de buurt, maar naderde af en toe die drukke weg, mijn hart ging in overdrive. Met zijn allen dreven we hem richting mij. Uiteindelijk bleef hij staan zodat ik hem vast kon pakken. Meteen pakte ik hem vast met heel zijn lichaam. Ik kon hem wel doodknuffelen! Zoveel stress, zoveel adrenaline…allemaal niet goed voor onze harten. Gelukkig kreeg ik veel hulp van de dierenartsen, assistenten en de poetsvrouw! Pfew, ik ben er nog niet goed van…. Toen hij bij de dierenarts was en ik weer in de auto, kon ik wel wenen van alle emoties: ongeloof, angst en nadien opluchting.. Paar uur later mocht ik hem weer ophalen. Alsof niks gebeurd was, zat hij te kwispelen in de box. Even infuus eruit en weer op weg. Blijkbaar had de verdoving zijn remmingen weggenomen. Terwijl Bruja heel zielig ons bijna niet meer herkende,  kwispelde Miguel in het rond. Ook vond hij de moed om aan andere mensen in de praktijk te snuffelen. Dit gedrag had ik nog nooit zo vlug gezien met vreemden! Eenmaal thuis, vond hij de zetel terug en reageerde alsof hij niks had meegemaakt! Hij heeft nog last van diarree. Laatste dagen waren ook erg stressvol voor hem door het kappen van muren. Maar voor alle zekerheid laten we het testen op parasieten…dat betekent 3dagen lang kakjes bijhouden..jakkes!

Yes, I know it's been a long time ago! Meanwhile I have a new job and the renovations started. Among all the noise and hassle Bruja and Miguel remain relatively calm. They sit outside as much as possible, away from the dust and noise. Bruja would rather lay in her seat because she is fighting with the porch door or fly door. Mig enjoys the new dog stay outside. Tom has a stall adapted for them. A special dog entrance, an old seat and a drinking bowl, Miguel doesn’t need any more. Nowadays we have to search him there instead of the couch inside.  Miguel shows to be more wisely. Together with Bruja during dinner time, he even comes sniff dining. He didn’t do that before. Even when I fill the bowls, he stays put. Not so long ago he ran a lap around the table during a direct approach of one us. Towards the ferrets he has a positive attitude. Bubu gets medication twice a day. When Mig sees it’s medication time, he spurts from the couch to the ferrets’ cage with its tail at the highest point. With the open door of the cage he puts his whole snout in the cage. He smells especially on the blankets and if possible a behind of a sleeping ferret. When Bubu’s eating his medication, Mig comes specially under my arm to sniff who’s eating. When the eating takes a while, he now stretches  himself. But when I put Bubu back in the cage, Mig bounces right back, already wagging because he can look back into the cage. When I directly confront them, Mig goes back, but retains his curiosity. Delicious behavior! Yesterday Mig's teeth are 'renovated'. But at the vet practice, things went wrong. When I opened the car trunk to let Miguel out, he was so fast and the line so unattainable that he wandered off the busy main road! I know you must control your own panic and don’t run after him ... but if your beloved dog runs away, toward the road where cars  drive 90km/hour .. THEN YOU RUN AS FAST AS POSSIBLE TO CATCH HIM! Of course my reaction startled Mig ... very quickly I ran the other way, in the practice and called: "My dog ​​is loose" when everyone came running. Mig remained in my neighborhood, but occasionally approached the busy road. My heart went into overdrive. With all the people we drove Miguel towards me. Finally he stopped so I could take him. Immediately I start hugging…. I could hug him dead! So much stress, so much adrenaline ... not good for our hearts. Luckily I got help from the vets, assistants and the cleaning lady! Pfew, I'm still a bit shocked .... When he was at the vet’s and I was back in the car, I could cry because of all the emotions: disbelief, fear and then relief.. Few hours later I could pick him up. As if nothing had happened, he was wagging his tail in the box. Just get the drip out and back on the road. Apparently, the anesthetic removed the inhibitions. While Bruja was very sad and hardly recognized us, Miguel wagged around. He also found the courage to meet other people in the practice. This behavior I had never seen so quickly with strangers! Once home, he found the back seat and he reacted as if nothing had happened! He still has diarrhea. Last days were very stressful for him by cutting down walls. But let's be sure to test for parasites ... that means 3 days long collecting some poo’s! Yummy!