Conquering fear is the beginning of wisdom

Het overwinnen van vrees is het begin van wijsheid. De eerste mindere moment met Miguel hebben we op zondag gehad. We waren weer op het losloopgebied met de groep Galgo vrienden. Omdat Miguel op donderdag terugkeerde naar ons, lieten we hem nu ook los. Hij genoot! Lekker rennen met zijn allen, snuffelen, spelen.. Ik riep hem terug en vlotjes kwam hij mij zoeken. Ik gaf een lekker koekje als beloning en liet hem nog loslopen en genieten. Plots was er veel drukte. Andere wandelaars met kinderen en een onstuimige hond werkte op Mig’s zenuwen. Hij begon te blaffen. We probeerden hem duidelijk te maken dat het blaffen niet nodig was en waarschuwden hem: “Miguel, neen!”. Hij bleef wat zenuwachtig, maar in de buurt. Tegen de tijd dat we weer gingen aanlijnen, kwam hij niet. Hij liep niet weg, maar bleef net buiten handbereik. Nog steeds vertrouwde hij de situatie niet met de andere hond en de luidruchtige kinderen en de aankomende groep. Tom ging wat verder wandelen met Bruja aan de lijn. Maar ik wist niet goed hoe te handelen en volgde hem op een afstand. Ik graakte niet bij Tom. Mig volgde Tom wel, maar het aanlijnen vertrouwde hij niet. En ik was altijd te laat om hem aan te lijnen. Toen besloot onze groep afstand te houden en enkel wij en Martine bleven staan met koekjes. Uiteindelijk kon Martine Mig genoeg vertrouwen geven om hem vast te nemen. Snel lijnde ik hem aan. De hele dag was hij weer schichtig op mij en Tom. De up-momenten waren weg. We lieten hem bekomen. Maandag ging het weer iets beter. Hij was nog steeds schichtig op Tom, maar minder op mij. Ik kon een plekje op zijn poep vinden waar hij jeuk had. Spontaan zwierde hij zijn staart weer in de lucht en stretchte hij zijn achterpoten. Zo leuk om te zien! Gelukkig dat we eerst Bruja adopteerden, want met zo’n tegenslag sta je even in twijfel. Wat nu? Hoe vertaal je het vertrouwen naar een hond? Bruja is een fantastisch tolk! En Martine en Glenn zijn fantastische raadgevers voor de mens ;-)

Conquering fear is the beginning of wisdom. We had on Sunday the first setback with Miguel. We were back in the dog area with the Galgo friends. Because Miguel returned to us on Thursday, we let him loose. He enjoyed it! Nice running, all together, sniffing, playing .. I called him back and he came smoothly looking for me. I gave him a nice cookie as a reward and let him enjoy being loose some more.  Suddenly, there was a lot of fuss. Other walkers with children and a rambunctious dog worked on Miguel's nerves. He began to bark. We tried to make it clear that the barking was not necessary and warned him: "Miguel, no!". He was a bit nervous, but stayed in the neighborhood. By the time we put on the leash again, he did not come to me. He did not run away, but remained just out of reach. Still, he didn’t trust the situation with the other dog and noisy children with the next group. Tom went to walk a little further with Bruja on the line. But I did not know how to act and followed Tom at a distance. Miguel followed Tom, but he didn’t trust Tom to leash him. And I always too late to leash him. Our group decided to stay a bit further away and we and Martine stayed with biscuits. Eventually Miguel found enough confidence in Martine. I quickly put his leash on. The rest of the day, he was nervously again at me and Tom. The up-moments were gone. We let him be.  Monday the situation was slightly better. He was still skittish on Tom, but less on me. I could find a spot on his behind which was itching. Spontaneously he swung his tail in the air again and stretched his legs. So nice to see!  Fortunately we first adopted Bruja, because such a setback leaves you in doubt. Now what? How do you translate the confidence to a dog? Bruja is a great interpreter! And Martine and Glenn are great counselors to humans;-)